|
vergeten, maar net niet helemaal of net niet voorgoed.
Verhalen die van heel ver komen, bemiddeld door vertellers die het hebben meegemaakt, door veel later teruggevonden manuscripten of op het doodsbed gefluisterde bekentenissen: het zijn beproefde negentiende-eeuwse verhaaltechnieken die nog altijd werken, die Brontë zelf ook toepaste in haar Wuthering Heights en die Daanje inzet om Emily dichterbij te halen. Haar ambitie lijkt niet minder dan een reïncarnatie van de schrijvende Emily te zijn: vandaar het overal opduiken van door haar vertaalde strofen van Emily Brontë-gedichten, de verhalen over onmogelijke passies, over het kwaad. Daanje vertelt de plot van een roman die Emily geschreven had kunnen hebben: Haeger Mass van Eliza May [...]
Het lied van ooievaar en dromedaris biedt een fascinerende kluwen van verhalen die samen twee eeuwen omspannen, in een mozaïek van stijlen en genres. Een rode draad is die trotse, vreemde persoonlijkheid van Eliza May, die zich afzijdig |
|
|
houdt, veelal buiten rondzwerft, voor wie de doden nooit dood zijn. Die onaangepaste geest van Eliza May wordt herhaald in allerlei andere personages. Zoals in de vanuit Engeland naar Amerika geëmigreerde Gabriella, die werk vindt als pianolerares van de zusjes Middleton. De liefde van hun broer voor de raadselachtige Gabriella is hevig en absoluut, terwijl deze schuwe vrouw zich alleen maar kan blootgeven in haar pianospel en in haar schrijven. Hoe de geliefde aanwezig is en toch onkenbaar, hoe onmogelijk het is de ander te bezitten, hoe aantrekkelijk haar trotse dwarsheid altijd blijft, hoe Middleton leert liefhebben van een vrouw die hij nooit helemaal kent, het is een van de meest intrigerende verhalen uit deze schitterende roman.
Een tweede rode draad is de vreugde van het lezen en schrijven. Na Helens dood ontdekken Eliza May en Millicent beiden het schrijven, aanvankelijk om hun armoede te overleven. Hun schrijven wordt zo verslavend dat ze in de kerk in de marges van hun |
|
|
