|
leven van schrijver Eliza May Drayden. Net zoals iedereen een ander beeld heeft van Emily Brontë, omdat er zo weinig feiten over haar bekend zijn.
U zegt dat Het lied van ooievaar en dromedaris gaat over houvast zoeken in het leven, desnoods via de doden. Hoe kwam u op het idee?
‘Ik had dit boek al min of meer bedacht voor ik De herinnerde soldaat schreef. Toen mijn moeder overleed in 2015, verlangde ik terug naar mijn jeugd en besloot het werk van de Brontës te herlezen, daar was ik vroeger aan verslaafd. Ik denk dat het een soort troostlezen was. Zo las ik ook Wuthering Heights opnieuw. Ook al is de schrijver daarvan al lang dood, toch is ze er nog een beetje. Ze maakt deel uit van het grote verhaal dat de wereld omvat, zonder dat ze het zelf weet. Dat biedt houvast, zoals religie dat vroeger bood of zoals complottheorieën dat nu doen voor sommige mensen.’
Tegelijkertijd wilde u net als Wuthering Heights een boek schrijven waarover mensen het niet eens zijn wat het precies betekent. Waarom?
|
|
|
‘God en de dood kun je ook niet begrijpen. Net als mijn boek wordt het pas van jezelf als je zelf bedenkt waar het over gaat. Het is als het leven zelf, dat ook bestaat uit een veelheid van gebeurtenissen waaruit je een eigen verhaal destilleert, zodat je er vat op meent te hebben. De werkelijkheid is bijna niks, dat is een piepklein moment ingeklemd tussen onze verbeelding en herinnering. En dan moet je je ook nog zien te verhouden tot het idee dat mensen dood gaan en tot je eigen dood. Dat is toch bijna niet te bevatten?’
[...] Ze trapt op de rem. Ze wil het vooral niet over zichzelf hebben. ‘Het enige dat me onderscheidt van anderen is dat ik boeken schrijf. Hoe ik leef of wie ik ben, vind ik niet zo interessant en het gaat ook niemand wat aan. Het gaat om mijn werk.’
Ze begrijpt al die autobiografische romans niet. ‘Waarom schrijven al die schrijvers altijd over zichzelf? Ik ben van jongs af aan gewend om dingen te bedenken. Ik vind het saai om de werkelijkheid te beschrijven, ik vind het veel leuker |
|
|
