|
Dit soort passages maken Het lied van ooievaar en dromedaris ook tot een wonderlijk troostrijk boek.
Intussen blijft Eliza May Drayden tot het einde toe het raadsel dat ze altijd is geweest, de schrijfster van dat ene onbegrijpelijke boek dat door elke generatie opnieuw wordt ontdekt.
Ook nu het boek af is, is Daanje nog steeds niet klaar met de Brontës. ‘Ze zijn een soort familie geworden. Ik ben aan ze gehecht geraakt. Er is ontzettend veel over ze geschreven en over ze gespeculeerd. De eerste biografie van Emily verscheen veertig of vijftig jaar na haar dood. Die was heel romantisch. Inmiddels verschijnen er boeken met steeds extremere theorieën. Ze zou krankzinnig zijn, last hebben van psychoses, lijden aan anorexia, autistisch zijn. Daar ben ik het niet zo mee eens. Ze was gewoon een vrouw, alleen misschien een beetje vreemd. Al die biografen hebben hun eigen Emily gecreëerd aan wie ze gehecht zijn geraakt. Dat heb ik ook gedaan. Ik heb allemaal dingen in mijn boek gestopt waarvan ik dacht dat zij ze leuk zou vinden.’
|
|
|
En hoe zit het met die raadselachtige titel? Die gaan we mooi niet uitleggen. Wie het boek leest, zal vanzelf begrijpen wat die dromedaris in Yorkshire te zoeken heeft. Of niet.
Lees het volledige artikel op een andere website.
 ———
VPRO Boekengids Nieuwsbrief, 22 mei 2022, door Katja de Bruin
‘Waar gaat het over?’ vroeg de vriendin die naast me zat terwijl ik Het lied van ooievaar en dromedaris zat te lezen. Een simpele vraag, waarop helaas geen simpel antwoord mogelijk is. Sterker nog: zelfs Anton Scheepstra, de uitgever van deze in elk opzicht kolossale roman, kon het eigenlijk niet uitleggen.
De ene schrijver moet langer wachten op succes dan de andere, maar Daanje moest wel heel lang geduld hebben. Ze schrijft al sinds 1993 romans, maar pas toen De herinnerde soldaat in 2020 op de longlist |
|
|
