|
Ik heb de roman van begin tot eind met veel plezier geschreven. Ik zag op tegen het moment dat de roman klaar zou zijn, en ik afscheid van de twee hoofdpersonen zou moeten nemen. Mooi en magisch zijn altijd de momenten waarop blijkt dat, zonder dat ik het zo heb bedacht, twee subplotlijntjes feilloos in elkaar passen. Vreemd genoeg komt dat geregeld voor.
Identiteit is een van de thema’s in De herinnerde soldaat. Is identiteit iets waar je je veel mee bezighoudt?
Identiteit wordt vaak als politiek thema gezien, een eigenschap waarmee je iemand in één woord kunt karakteriseren. Het interessante en mooie van mensen is nu juist dat ze zo complex zijn, met allerlei innerlijke tegenstrijdigheden. Mijn roman gaat over het begrip identiteit omdat de hoofdpersoon Amand zijn geheugen kwijt is en niet weet wie hij is. Als je al je ervaringen bent vergeten, wie ben je dan nog? Amand bouwt zijn zelfbeeld vooral op uit wat anderen hem over hem vertellen. Hij wordt een soort fictief persoon, met |
|
|
een fictieve identiteit. Het was mijn bedoeling om daarmee het determinisme en simplisme van het politieke gebruik van het woord identiteit te bevragen. Een pleidooi voor de mens als mens, en niet als bordkartonnen figuur. [...]
Met welk personage uit de wereldliteratuur zou je graag dineren? Waar zouden jullie het over hebben?
Een dinerafspraak met een personage uit een roman zou een moord zijn op die roman, dus ik zou vriendelijk bedanken voor het aanbod. Het aantrekkelijke van een roman is dat je voor de duur van de roman dat personage wordt. Zo’n diner zou een enorme ontgoocheling zijn, want dan zou dat personage ineens een ander mens blijken te zijn, met een innerlijk gevoelsleven dat ik niet langer ken. Geen geliefde, geen vriend, een vreemde. Ik zou allerlei intieme zaken over het personage weten, maar het personage niets over mij. Ik zou een soort stalker lijken. [...]
Wat is je ‘guilty pleasure’?
|
|
|
