|
want niemand verwacht iets van je. Wat dat betreft is het na het succes van De herinnerde soldaat moeilijker om een nieuwe roman te schrijven, iedereen zal hem met De herinnerde soldaat vergelijken en omdat die roman de hemel in is geprezen, kan de volgende eigenlijk alleen tegenvallen. Ik ben blij dat dit succes me pas later in mijn carrière is overkomen, nu heb ik zoveel ervaring dat ik ondanks die druk een eigenwijs goede roman kan schrijven.
 ———
De Standaard, 5 december 2020, door Hilde Van den Eynde
Een geretoucheerd leven
[...] Met De herinnerde soldaat, een roman van ruim vijfhonderd bladzijden, heeft de Nederlandse schrijfster Anjet Daanje een prestatie van formaat geleverd. Ze is nooit in Kortrijk geweest, maar zet de stad trefzeker neer, alsof ze er zelf in het interbellum heeft gewoond. Geïnspireerd door oude |
|
|
filmpjes, foto’s, advertenties en modecatalogi beschrijft ze de Leiestad zo geloofwaardig dat je de stank van de vlasroterijen bijna ruikt. Ook haar taalgebruik is authentiek – om als Noord-Nederlandse gevoel te krijgen voor het Vlaams idioom van begin vorige eeuw las ze de oorlogsdagboeken van Stijn Streuvels en Virginie Loveling en dagboeken van Vlaamse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.
Fotografie gebruiken als metafoor voor herinnering en verbeelding is slechts een van Daanjes geniale vondsten. Ook stilistisch legt ze de lat hoog. Zowat elke zin van het boek laat ze beginnen met het woordje ‘En’. Dat resulteert in een hypnotiserend verhaal waarin vroeger en vandaag elkaar de pas proberen af te snijden. Net wanneer je als lezer draaierig dreigt te worden, bouwt ze een spectaculaire plotwending in – en blijkt ze je al die tijd op het verkeerde been te hebben gezet.
Het resultaat is een voltreffer. Over de Groote Oorlog zijn al veel beklijvende romans geschreven, |
|
|
