|
de roman jl. van Anjet Daanje, waarvan het verhaal voor een groot deel gesitueerd is in Zoutkamp, eerst nog een vissershaven aan de Lauwerszee, maar na 1969 dorp aan het Lauwersmeer. Daanje laat Finn vertellen in eenvoudige parlandostijl, want hij zit immers aan het bed van zijn kinderen. Na pakweg een kwart van de 366 pagina's zal menige lezer denken: best een interessante familiegeschiedenis en aardig om die verbonden te zien met gebeurtenissen waar je ook zelf herinneringen aan hebt, maar is dat wel genoeg voor een roman?
Met als leidraad de levenslange, gedroomde liefde van Finn voor zijn nichtje Juno voert Daanje de spanning daarna echter langzaam op. Onder de molshopen in het veld van herinneringen blijken kwesties schuil te gaan die dwingen tot (her-)interpretaties van de verhoudingen in Finns familie. Verontrustende interpretaties meest, maar soms ook komisch relativerende [...]
Die kwesties lijken zich als genen te kunnen repliceren in deze familie met aanleg voor het fnuiken van liefde. Niemand lijkt los te kunnen |
|
|
komen van zijn familiegeschiedenis en elke generatie doet zichzelf in haar eigen actuele decor en op haar eigen wijze aan wat ook de vorige zichzelf aandeed.
Zo verbindt Daanje in jl. heden en verleden op verschillende niveaus met elkaar en zweeft steeds de vraag boven de vertelling of je geschiedenis je keuzes in het leven bepaalt, of dat het je keuzes waren die je geschiedenis hebben bepaald.
Waardering: *****
 ———
De Oosterpoorter, 16 oktober 2016, door Klaas Kloosterman
Het verleden als een ander soort toekomst
‘Finn Pompe had zijn bestaan te danken aan een defecte foto-elektrische cel in de nieuwe centrale van Harculo.’ Dat zit zo: door een rare |
|
|
