|
moment dat je niet meer weet wie je zelf bent en wat je, als jezelf, eigenlijk nog zou willen zeggen want je hebt het gevoel dat je een scène staat te spelen die al voor je geschreven is. Het is niet voor niets – en in die zin een prachtige vondst – dat de gedachten van Delle Weel in de roman op hetzelfde plan staan als die van de andere, ‘echte’ mensen.
Het zou kunnen dat Anjet Daanje hier een reëel probleem aan de orde stelt. Het lijkt er bijvoorbeeld op dat ‘de media’ een immer stijgende invloed hebben op de gedachten van mensen en er een angstaanjagende ‘kopieercultuur’ is ontstaan. Ook bestaan er sinds jaar en dag de ‘fandagen’ zoals ze die in Delle Weel beschrijft, waarop fanatieke kijkers een moord plegen om een handtekening of een mok te scoren. [...] De identificaties, projecties en identiteitsverwarringen zijn heel ingenieus met de verhaallijn verweven [...]
Waardering: ***** |
|
|
Wereldomroep website, 16 januari 2011, door Gerda den Hollander
Delle Weel is geen boek over koken, al komen krabtaart, kreeft en andere heerlijkheden er veelvuldig in voor. De gerechten in deze copieuze roman zijn de decorstukken, waarbinnen schrijfster Anjet Daanje haar spel speelt met waarheid en verbeelding.
Dat doet ze door de levens van een aantal vrouwen door elkaar te weven: Delle Weel, bejubeld en gevreesd chef-kok van de populaire tv-serie De witte brigade, de actrice die haar speelt, de scenarioschrijfster en chef-kok Fyne wier restaurant voor de serie model heeft gestaan.
Allemaal hebben ze zo hun problemen en die blijken met elkaar te maken te hebben: Als Delle zowel haar huwelijk als haar restaurant ‘Dellecieus’ probeert te redden, gaat het eigenlijk over scenario-
schrijfster Kis, die het voortbestaan van de serie en |
|
|
