|
tegelijkertijd onschuldig en kinderlijk kan klinken, maar dat hij ergens ook een soort donkere variant moet hebben.’
Toen de drie de film voor het eerst zagen, vonden ze dat de film eigenlijk helemaal geen muziek moest hebben. Uiteindelijk wilde Hanro Smitsman dat toch wel graag. Snitker: ‘De groep vrienden verplaatst zich de hele tijd in een auto en dan hoor je vrij veel source muziek. Wij hebben ons alleen maar gefocust op de score van de film en het is al met al toch nog een half uur aan muziek wat er in zit.’ De originele score begint met een pianoversie van het thema met voornoemde vijfkwartsmaatcadans. ‘Vervolgens hebben we een variant gemaakt die wat losser is, veel minder duidelijk te grijpen. Uiteindelijk is vooral de gitaarversie in de film gekomen, die ontwikkelt zich eerst heel lang rustig en dan zit er een soort brug in waarin de gitaar heel heftig wordt. Het is eigenlijk dezelfde muziek, maar door de uitvoering is de sfeer heel anders. In de film komt deze compositie steeds in kleine stukjes van het begin tot het eind |
|
|
voor. Tegen het eind van de film wordt de compositie dan als een wat langer stuk gespeeld.’
De score voor Schemer was een enorme uitdaging voor het trio, gezien het feit dat het hele concept van te voren werd bedacht en de muziek daarna vanuit dat concept werd gecomponeerd. Ook het werken met een spanningsboog vormde een uitdaging, een ervaring die ze bij Dossier K. al hadden opgedaan. Chrisnanne Wiegel: ‘Je leert er elke keer ontzettend veel bij. Volgens mij raak je nooit uitgeleerd.’ [...]
 ———
Filosofie Magazine, december 2010
Moord?
Soms gebeuren er dingen die onvoorstelbaar zijn. En die houden ons dan eindeloos bezig. We willen een verklaring, een verhaal.
Een plausibel verhaal geeft ons het gevoel dat we |
|
|
