|
duizend motieven om boos en ongelukkig te zijn, geen daarvan is een echte reden voor de moord. Net als Gus van Sant eerder in zijn film Elephant (2003) over de schietpartij op de Amerikaanse Columbine Highschool, filtert Smitsman de gemakkelijke moraal weg. Er zijn nu eenmaal zaken die onbegrijpelijk en onrechtvaardig zijn.
Wel dringt hij dringt diep door in mechanismen als het zondebokprincipe. Schemer kreeg op het Nederlands Filmfestival terecht de prijs van de filmkritiek: hij biedt een indrukwekkend maatschappelijk psychogram dat de toeschouwer confronteert met de werking van zijn eigen sympathieën en antipathieën.
Waardering: *****
Bekijk de volledige recensie op een andere website.
|
|
|
De Volkskrant, 14 okober 2010, door Bor Beekman
Experimenteel, én voor jongeren
Met zijn eerste bioscoopfilm kiest regisseur Hanro Smitsman (van de succes-Telefilms Skin en De Punt) nadrukkelijk niet voor de makkelijkste weg.
Het losjes op de moord op Maja Bradaric gebaseerde Schemer is een psychologisch drama en geeft in de eerste scène al weg wie er sneuvelt. Daar ligt het lichaam, aan de oever van een uiterwaard, gewikkeld in plastic. En alhoewel de vrienden van het slachtoffer voor de buitenwereld nog doen alsof ze bezorgd mee speuren naar de verdwenen Jessie (Gaite Jansen), weet de kijker al: ze hebben er iets mee te maken.
Doodnormale Hollandse jeugd lijkt het, op het eerste gezicht. [...] Types die je op iedere |
|
|
