|
en toont dat puur en alleen met zijn blik. Een knappe soms angstjagende prestatie. Het is duidelijk dat er in het hoofd van Mick heel wat omgaat zonder dat hij daar fysiek blijk van geeft.
Hanro Smitsman deelt met Schemer een forse stoot op de lever uit. Zijn grootste prestatie is gelegen in de wijze waarop hij beladen materie op verantwoorde en menselijke wijze presenteert zonder Hollywood glorificatie. Wat zei Nietzsche ook alweer: ‘Wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein.’
 ———
Fok.nl, 13 oktober 2010, door Marco van Hoof
Film: Schemer
[...] Op de acteerprestaties van de cast valt niets aan te merken. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat - afgezien van Oratmangoen - de hoofdrolspelers ondanks hun jonge leeftijd (allen om en nabij de twintig jaar oud) al een aardig cv bij elkaar geacteerd hebben. Ongetwijfeld krijgen |
|
|
we in de toekomst nog veel interessants te zien van deze ‘Schemer-pack’.
Als opmaat naar de verschrikkelijke moord - die constant als een zwaard van Damocles boven de film hangt en elke scène en handeling extra gewicht en betekenis meegeeft - worden de personages een voor een geïntroduceerd. Hiermee wordt hun achtergrond wat uitgediept, maar de karakters zelf blijven redelijk schetsmatig. De keuze om situaties te laten zien vanuit het perspectief van verschillende personages is een verstandige en laat zien dat je niet al iemands beweegredenen en drijfveren kent.
De erg goed gedoseerde muziek van het trio Chrisnanne Wiegel, Melcher Meirmans en Merlijn Snitker is afwezig als juist de stilte extra spanning toevoegt en pulserend als de onderhuidse onrust er mee kan worden vergroot. Het is dan ook zeker een spanningsverhogende factor in een toch al heftige film.
De zonder enige emotie gepleegde moord zelf maakt het allemaal nog gruwelijker. Sterker nog, de |
|
|
